بر مداری دور شادی های دود زده راهت را بسته اند

بر زمينی سوخته به رنگ عبا ايستاده ای وبا پاشنه های برکشيده

پا قُرص کرده ای بر مدارهای موازيِ ظلمات !

در سيگاری با هوای خاطرات بی دود شِکوِه آغاز می کنی .

وای

بر باد رفته طفلکی قرص ماهِ منزلت...

در نفس های خدا و روح و رُتيل

چه فرهادی می شوی

با سيگاری پشت گوشَت

و شيرينی های شقاوت تبار مدهوشَت