بر شطِ آرزو اين پا و آن پا می کنند
آبشارهای زيبائي زبانزد
مه آلود و غليظ
آبی خوابها کمی فرود می خواهد
بر تِنجه های تر

در آینه‌های خاک چاله ایت مهتاب باخته اند آوازهای جذب

شیدایهای مرا از پوستِ نامهربانیهای تو می پوشند

قرنهای مکرر .

ململ کم الطفاتی های تو بّر تن‌ کرده اند شعرهای من

-پس پشت چهار منظومۀ شمسی .

آه رنگ دانه‌های پاییزی

از همان جامه دانی‌ که تو در آن اعتماد گم کرده ایی

صبحانه جای‌ من پیراهن عشق تن‌ می کنند خوابها

هزاره ای برگذشته بود از آن روز که طراوت و باران را از ياد برده بودم

پستۀ سبز نگاهت دهان باز می کند

ومن

سرسبز مِهر می شوم

من از تکرار شیرین ی تو دخت بهاران مثل فرهادم
زمشق دیدن چشمان مستت روزگاران داده بر بادم

هندسۀ آشنايِ کوهها

بر بيقرارِ دل سفره های سماع پهن می کنند

و چاشتِ حسرت
به تساوی تقسيم می شود

پيراهن زرد کوچه های شعف بر تن سپيدار وجدهای سمجت
با بارانهای موسمی خیال در هم می آميزد 
روئای زندگی در حواشی پژواک پلکهای پر تبسمت
تو را
و انعکاس ضمير پر حرارت انزوای شبح نارنجستان تنهایت را
يادگار دگرديسی بهار آرزوهای جهان می کند
لازم نيست که انسان سی سال با تو زندگی کرده باشد
تا به وسعت لغت ظرافت پی ببرد 

ماهِ ناظر مددی کن مگر اشک تو ببندد راه بر تُرغۀ بسته

شاخ بی صبری نرگس که شده خستۀ خسته
نظری يخ زده بر زلف شقايق

گل نيلوفر قاصد شعر بر روی تو کِشتِهِ

تا دمِ باغ صفا بوی شما می آيد

دلِ بارانيِ پا سوی شما می آيد

از همين جنگل مهتابِ سرافکندۀ هجر

مِهرِ شيداييِ شيرازيِ من بَهرِ سَبا می آيد

تبسم اسير است
تشويش موج می زند
و عشق در سايه سرما خورده ...

به تو نگاه مي کنم و می نويسم
برای نگاهت که آب تنی گندمزاران ارديبهشت را مي ماند
-زير مهتابی که خود مخمليترين باران است در دشتهای فارس

و تو از خود گريزانی
از من گريزانی
از ما گريزانی !

و نميدانی آتش عشق در استخوان من آنقدر شعله می کشد
تا سياهيهای جهان هرگز سر بر نياورند
از تباشير نگاه تو